تصوير ديگري که به ذهن مجسم مي شد، اتوبوس هايي بود که هر شب به مقصد تهران راه مي افتادند و عمده مسافر آنها هم بيکاران شهر بودند.

اما اين روزها، تصوير دردناک تري از کارگر و بيکار در ذهن نقش مي بندد؛ تصويري که بيش از هر چيز ديگري، قوه غيرت را تحريک مي کند و مي آزارد.

تجمع زنان در قسمتي از ميدان شهر براي پيدا کردن کار، چيزي نيست که هر وجدان بيداري به سادگي بتواند از کنار آن عبور کند.

ديگر علاوه بر برادران و پدران و شوهران، بايد شاهد مادراني باشيم که به دنبال کار مي گردند.

ميداني که حتي نمي تواند نويد بخش کار مطمئني براي مردان باشد اينک به محل تجمع زنان کار تبديل شده است ، به اميد اينکه  با انجام دادن آن ، لقمه ناني را براي خود و فرزندانشان دست و پا کنند . کاري که هيچ گاه  براي استخوان بندي و ظرافت ساختاري يک زن خلق نشده است ، اما بين مرگ و زندگي مجبورند براي زنده ماندن مشقت و سختي آن را تحمل کنند .   

مادري که بهشت زير پاي اوست و بايد گرمابخش کانون خانواده، مظهر ظرافت و جمال منزل و تأمين کننده عاطفه اهل خانه باشد، بايد در ميدان اصلي شهر به انتظار کار صف بکشد.

و سوزناک تر اينکه بيشتر اين زنان براي کار در مزارع و گاهأ کار در منازل راهي شهرستان هاي مجاور مي شوند.

مي گويند از روي ابزار کار و وسايل توليدي گذشتگان مي توان به درجه ي تمدن و فرهنگ آنان پي برد ؛ زيرا ابزار توليد در علوم اجتماعي ، همان نقشي را ايفاء مي کنند که سنگواره ها و فسيل ها در علوم طبيعي انجام مي دهند ، و به کمک اين آثار مي توان روابط سياسي، اجتماعي ، و طرز تفکر آن جامعه را دريافت کرد . به راستي اگر نقش و نگار زناني را که اين روزها به حکم فقر و محروميت ، از بازيگري  در نقش مادرانه خود ، به بازيگري در نقش يک پدر سخت کوش ، روي آورده اند ؛ مانند گذشتگان بر روي ديوار يک غار حک شود و يا در کتابي به تصوير کشيده شود ، آيندگان در مورد روابط اجتماعي و سياسي ، و نوع نگاه آن جامعه به  زنانشان، چگونه قضاوت خواهند کرد؟!

 آيا نخواهند گفت که مراودات اجتماعي جامعه اي که زنانشان از سر ضعف و ناچاري براي قاپيدن لقمه ناني وظيفه ي زنانگي و مادرانه خود را رها کرده و به کارگري روي آورده اند ، محصول اقتصاد ، سياست و فرهنگ بهره کشي از زنان بوده است ؟!

 اخيراً يکي از مديران ارشد دولتي  با انتقاد از برخي رسانه ها فرموده است : « عده اي طوري صحبت مي کنند که گويي گرد مرگ بر سر واحدهاي توليدي پاشيده شده و توليد و کار در کشور رو به موت است ... .»

 در پاسخ به اين عزيز بايد گفت : که در اين شهر نه تنها توليد و کار رو به موت است ، بلکه بسياري از خانواده ها به دليل نداشتن منبع درآمد و کار، در حال احتضارند و بين حيات و ممات دست و پا مي زنند،  درست مانند غريقي که گاهي زير آب رود و گاه دستش را به علامت کمک و زنده بودن تکان دهد، اگراين واقعيت تلخ قابل انکار است ، حضور و تجمع عده اي از بانوان و مادران براي اجير شدن به هر قيمتي ، روايتگر احتضار اقتصادي خانواده ها  و وخيم بودن حال عمومي آنها نيست؟!!

 در روزهايي که خبر حقوق هاي چند صد ميليوني برخي از مديران ارشد دولتي ، عواطف و احساسات مردم  را سخت خراش مي دهد و شاهد بالا کشيدن دامن دامن پول بيت المال توسط مرفهان بي درد هستند ، مرفهاني  که آب آسايش و بي دردي و لذت و فراغت و رفاه در زير پوست آنها دويده شده است ، سخن گفتن از بهشت بي دردي و رفاه و کاهش تورم ، براي کساني که زنده ماندن را به جاي زندگي برگزيده اند ، به تعبير حضرت مولانا چيزي جز نوشاندن جهنم بحران ها و حادثه ها  به آنان نمي باشد .

مي دانيم  از يک طرف هنر کساني را که به نحوي مسئول رسيدگي به اين پديده ي شوم اجتماعي هستند ، در اين است که به جاي رسيدگي يه مشکلات مردم و چاره انديشي براي کاهش ابتلائات آنان ،  يا براي کساني که به نمايندگي از مردمي که دستشان به جايي بند نيست فرياد بر مي آورند و خطاهاي اجتماعي را برملا مي کنند ، تقاضاي اشد مجازات مي کنند ، و يا مانع حضور دوباره زنان در ميعادگاه کار مي شوند و به اين ترتيب  ساده ترين راه ممکن را براي  پاک نمودن صورت مسأله و فرار از پاسخگويي انتخاب مي کنند.

اما از طرف ديگر اينگونه پديده ها زخم هايي هستند  که بر پيکره ي  نظام اجتماعي  اين شهر نقش بسته است ، و موجب خدشه دار شدن جايگاه والاي زن و به تبع آن جايگاه و شخصيت اجتماعي اين منطقه نيز مي شود ، اما وظيفه ي کساني که به نحوي به رسيدگي به اين امور گره خورده است ، چيزي جز ترميم و پانسمان اين زخم ها نيست ، و اگر به دنبال ارتقاي جايگاه  و شخصيت اجتماعي  شهرمان هستيم ، راهي جز ارتقاي شخصيت زنان نيست .

و بي تفاوتي  در برابر اين موضوع ، در واقع  کمک به زوال و نابودي شأن اجتماعي خودمان خواهد بود.

حال چه بايد کرد؟ و به راستي نظر مسئولان ما در خصوص اين تصاوير چيست؟